قصيدة
عايشين
على البتاو
فرحان عليش
اصله عنده
عنزة
ومراته
فرحانه
عندها كام
بنسه
وكام
خلخال
ولسه
بتولع
الكانون
ومع الحطبه
تزيد ناره
تترنم
عليش راجل
ومش لازم
يكون
الجدى
فى دياره
جواز الحب
عمطول
وامبارح
قام سارح
ليله دخلتهم
كأنها
عمنول
ولسه للنهارده
عايشين
على البتاو
فى النهار
عايشين
على الضله
وفى الليل
يلموا
الضلمه
للاذان
محمود العياط
من ديوان
الغزلان
تنام
وهى واقفة
