قصيدة
فى كرم الظلال
عندما تتركين
قلبى المحب لك
الذى يتدفق
الدم فيه صبا
السحاب
ارتحل معك
متسرعا
ناعلا الوصال
يقتفى أثرا
تاركا السماء
*****
الظل
مات
فى الضحى
فى كرم الظلال
ذهل الدرب
عن الرجوع
وتاه
فى جرف
الفلاه
والجدار
سعى
فى الغباء
*****
الشمس
انتحبت
فى الغروب
ودعت البطاح
وتمنت
ان ياتى
الصباح
وتركت
شعاعها
فى مدخل
المدينة
يموت
فى الفضاء
*****
حتى النجوم
تضجرت
فى التخوم
كئيبة
من وجع
البعاد
والضباب
صار
مثل السراج
اقدام الخيول
داست
على الورود
اليانعة
صارت تصرخ
فى المساء
*****
تكدر وجة
القمر
ومد فاه
اهتز
جلمودا
والزورق
ابى
ان يعود
للمرسى
تثأب
الربيع
فى وجة
سنبلة
والثدى
مل
عن در
الضياء
*****
الثوانى
تنتظر الدقائق
ان تعود
تنثر
الريش
المفجوع
على العقارب
وتسبح
فى بحر
الانتهاء
*****
الثلوج
تذوب
عند الجليد
دكت جبال
وزجر المحال
والطير الوحشى
كركر
فوق التلال
وانهار البناء
****
الاوطان
ثارت
فى وجة
العدا
والشعوب
صارت
مسجونة
فى الطرقات
جن الوتر
والفنان
صمت
عند رصيف
الابتداء
***
فى البعاد
يأس الفتى
مر العمر
على درب
السكون
وهينا
وئيدا
الامانى
ناحت
فى الحلم
بين عطش
الماء
على الجسور
صار الفتى
عجوزا
لعن الرياح
ولم يكترث
للصباح
قلع المعطف
والقى الرداء
محمود العياط
من ديوان
الغزلان
تنام
وهى واقفة
